สายกลาง หรือ เฉื่อย เส้นบางๆจริง

สายกลาง หรือ เฉือย เส้นบางๆจริง

วันนี้มานั่งสงสัยการตัดสินใจของตัวเองในเรื่องของการเรียน จริงๆแล้วเราเป็นคนทำอะไร ทางสายกลาง หรือ เฉือย กันแน่วะ รู้สึกว่า คำนิยามมันจะ ห่างกันแค่เส้นบางๆจริงๆ

แต่ละเทอมก็ลงมันตามที่มหลาลัยให้ลงนั่นแหละ ไม่มีลูกฮึดจะมาลงที่ละเยอะๆ รู้สึกว่่าแค่นี้แต่ละเทอมกูก็แทบจะเอาตัวไม่รอด เทอมไหนอาจารย์สอนหวย กูก็ไม่ลงซะงั้น ทำใจไม่ไหว นึกเข้าข้างตัวเองไปว่า ก็เดินทางสายกลาง ลงไปธรรมดา ไม่หนักหนาอะไร จะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นด้วย เที่ยว เล่น กิจกรรม ทำมันทุกอย่าง กลัวชีวิตจะจืดฉืด

พอแก่เข้า เห็นเพื่อนในห้องลงกันซะเกือบหมดละ แบบว่าเขาอัดกันช่วงแรกๆ ตอนนี้ก็เหลือน้อย หรือ ไม่เหลือ อ้าว กลายเป็นว่าตรู เหลือเยอะ เวรละ

มาเปิดดูตาราง อืม แล้ว ถ้าลงไปหมดแล้วเทอมหน้าจะ เอาเวลาไปทำอะไรอะ แล้วไหนจะเืืทอมหน้าๆอีก ไม่มีวชาให้ลงซักกะตัว จะไม่เสียค่าเทอมฟรีเหรอว่ะ ( งกอีก)

สรุป เออ หรือ เรา เฉื่อยว่ะ แบบกับการเรียนนี่เป็นอะไรที ขอเรียนไปซึมซับไปอะ ให้อัดนี่ ไม่สามารถจริงๆ เข้าข้างตัวเองว่าเดินทางสายกลาง แต่ มันก็เอะ ทำไมคนรอบข้างมันกระตือรือร้นจังวะ เด็กจีนปีสามนี่ นับว่าเป็นฤดูกาลแห่งการสอบเก็บใบประกาศ ต้องมีใบประกาศคอมพิวเตอร์ ภาษาอังกฤษ ความสามารถ บลาๆๆ ต่างๆ มากมาย เขาบอกว่า เวลาทำงานมันต้องใช้ อืม ม ก็ำพอเข้าใจว่า ขยันเพื่อ อนาคต เหอเหอ เหรอว่ะ มีความรู้สึกว่า มันแล เลื่อนลอยว่ะ จะได้ใช้จริงรึเปล่ายังไม่รู้เล้ย หรือ เป็นเพราะเราไม่ต้องกังวลเรื่องงานวะ เลยรู้สึกว่าไม่แคร์ มันก็อาจจะใช่นะ เหย เริ่ม เห็นแวว ข้าราชการ เช้าชามเย็นชาม จากตัวเองแล้ว โหย .. ขนาดยังไม่ได้รับราชการนะเนี้ยเรา เฉื่อยๆ รอซะแล้ว อ่าว สรุปว่าเราเฉือยเหรอว่ะ ไม่รู้วะ เส้นมันบางมาก นิยายไม่ออกเลยแหะ

ไอ้โรค ถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำเนี้ย แก้ไม่หายจริงๆ ถ้าไม่พอใจเข้าให้แล้ว ก็ไม่เอาแน่ อ่านหนังสือธรรมะ เล่มนึงเขาบอกว่า " ถ้าอยากทำอะไรให้ประสอบความสำเร็จ นอกจากที่เราจะลงแรงแล้ว เราต้องมีความเชื่อมั่นด้วย " สงสัยจังว่า มันสร้างจากอะไรหนอ ความเชื่อมั่นเนี้ย กับบางสิ่ง บางอย่างที่ไม่ถนัดแล้ว ต้องมาเผชิญหน้ากับมันเนี้ย มันจะสร้างยังไงเหรอว่ะ

วันนี้ไปแรด ที่ แคมปัส เฟิงหลิง ชีวิตก็มักจะเป็นอย่างนี้ เวลาอยากไปไหน ถ้าวางแผนมากมากก็มักจะไม่ได้ทำ พอรู้สึกว่าอยากไปก็ ไปเลย ให้เพื่อนนักเรียนหมอพาเดินดู โรงพยาบาล ห้องชันสูตร เออ กรูนิก็หาความตื่นเต้นให้ชีวิตเสียจริง แต่ก็นะ อีกรสชาติ เสียวๆๆดี ฮ่าๆๆๆ

อ่าว ดึกอีกแล้ว ทำไมชอบนอนดึก แล้วทำไมชอบบ่นมาตัวเองนอนดึก ทั้งทั้งที่ก็ไม่เคยจะนอนเร็วได้
นิสัย ที่ แ้ก้ ยาก แก่ปานนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ทำไม บางทีเราอาจจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ก็ได้นะ ฮ๋าๆ

เมื่อไหร่ จะ เขียนนิยายเสร็จ รับปากพี่เขาไว้ ก็ยังไม่ได้ทำ และคิดว่าอีกคงไม่สามารถลงมือเขียนได้ภายใน ปี หรือ สองปีนี้ ไดอารี่ การเดินทางที่กอง กอง และกอง พอกพูน ก็ยังอยู่ในสมุดบันทึก และตอนนี้สมุดไดอารี่ก็หมดแล้ว เหลืออยู่ 2 หน้า อยากได้แบบ ปกผ้า หาซื้อที่ไหนว่ะ

เออ มาถึงตรงนี้แล้วก็ได้รู้ว่า ตัวเองเป็นคนที่บ่นได้เรื่อยๆมาก
ง่วงแล้วงะ

ปล. สงสัยว่าทำไมตัวเองไม่อยากกินเหล้าแล้ว
ปล2. สงสัยว่าทำไมพอตั้งใจจะเลิกเหล้าแล้วทำไมไม่มีใครเชื่อ
ปล3 . สงสัยว่าำำพอไม่มีใครเชื่อ ตัวเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้เหมือนกัน อ้าว ...
ปล4. หรือ ฉันอาจจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
ปล5. ฮ่าๆๆๆ

ง่วงจัง

คิดถึงใครก็ไม่รู้
ก็ไม่รู้คิดถึงใคร
ใครคิดถึงก็ไม่รู้
ก็รู้ไม่คิดถึงใคร

โอ้....