รักคือการให้ไป

รักเดียวในดวงใจ - - กำลังหา
รักทั่วไปคือกำไรชีวิต - - กำลังเป็นอยู่

เอิ้ก ๆ

ปลา ปลา ปลา

พักนี้ของหาย เลยต้องสร้างความดีให้กับตัวเองซะหน่อย

วันนี้เลยไปให้อาหารปลา เผื่อว่าัมันจะหิว

ให้แล้วก็สะบายใจดีเนอะ

ความสุขจากการให้ บางครั้งมันก็มากมายกว่าการรับนะ

ติดใจสนุกดี เด้ววันหลังไปให้อีก

เมา มันส์ เหนื่อย

ไปเที่ยว อู่่ซี และซูโจวมา ละ

เป็นทริปที่ มันส์ เมา และ เหนื่อยมาก

แอลกอฮอล์ในเส้นเลือดขึ้นสู่ระดับ สูงลิบลิ่ว

เปลี่ยนความตั้งใจใหม่

ถ้าจะให้เลิกเหล้าคงทำไม่ได้ รู้สึกผิดหวังในตัวเองจัง

งั้นก็เปลี่ยนเป็น

เทอมนี้ตั้งใจจะกินเหล้าทุกวันเลย

มั่นใจว่าทำไม่ได้แน่

จะได้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แลดูยังเป็นหว่งสุขภาำพตัวเองดี

ฮ่าๆ เหมือนหลอกตัวเองเลย เิอิ้กๆ

อากาศที่นอกเซี่ยงไฮ้นำออกซิเจนสู่เส้นเลือด
ปอดได้หายใจเต็มที่อีกครั้ง
สดชื่นขึ้นเยอะ
พักนี้หัวใจเ้ต้นไม่เป็นจังหวะ
โอย หัวใจจะวาย ไม่หวายย
สงบสติ

นอนเหอะ

ฝันดีนะ ดรีม

เหนื่อย งานหลวงเยอะดี ชีวิตมันส์จนอยากก้อปปี้ร่างตัวเอง ลุยๆๆ โรคจิตเปล่าวะกรู
เด้วพรุ่งนี้ ก็เช้าแล้ว

คิสคิส

รักแท้แต่ขอเป็นโสด

Unhooked Generation
รักแท้แต่ขอเป็นโสด ของ คุณ Jilian Straus

หนังสือเล่มนี้ โดนตั้งแต่ชื่อเรื่อง ได้ข่าวว่าอยู่กับเรามา 2 ปี อ่านจบไป 2 รอบ อย่างเป็นทางการ และอีกหลายๆรอบอย่างย่อยๆ แค่ชื่อหนังสือ โดนใจซะจนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว เนื้อหาข้างในเป็นการ พยายามอธิบายว่า การที่เรามาอยู่ในจุดจุดนี้ (โสด) มันมีปัจจัยมาจากหลายประเด็นมันไม่ใช่แค่ว่าข้างในตัวเรา แต่มันคือ สังคมภายนอกรอบๆตัว ล่อหลอมเราโดยไม่รู้ตัวและนำพาเรามาอยู่ในจุดที่ว่า โ ส ด สนิท แต่ คิดไม่ซื่อ ฮ่าๆๆ เด้วจะอ่านประโยคเด่นให้ฟัง

" โฆษณาชิ้นหนึ่งบอกว่า ทางเลือกที่ดีที่สุด ไม่มีข้อผูกมัด ข้อความเหล่านี้ห้อมล้อมเรา วัฒนธรรมการบริโภคที่ขยายตัวด้วยเทคโนโลยีกระทบต่อชีวิตรักเราได้อย่างไร เพราะว่ามีการเสนอทางเลือกอย่างนับไม่ถ้วน ทางเลือกที่ยากต่อการผูกมัดเพียงคนเดียว มีัยาสีฟันหลายชนิดให้เลือก ไปจนถึงมีรายการทีวีเป็นร้อยเป็นพัน
วัฒนธรรมบริโภคบอกเราว่า การมีทางเลือกมากดีกว่าเสมอ แต่ทางเลือกมากมายเหล่านี้ทำให้เกิดการตัดสินใจไม่ได้ กังวล และไม่พอใจ และบางกรณีรู้สึกกดดัน เมื่อต้องตัดสินใจซื้อของราคาสูง เช่น คอมพิวเตอร์ เนื่องจากมีุ่รุ่น มียี่ห้อ และประโยชน์อื่นๆมากมายทำให้รู้สึกมีข้อมูลมากเกินไปจนทำให้อยากเลี่ยงการตัดสินใจ เมื่อคณตัดสินใจซื้อแล้วคุณอาจจะรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เลือกโดยมักจะคิดว่าคุณน่าจะเลือกอีกอย่าง "

ลองเอาความรู้สึกต่อความสัมพันธ์ของเราไปเปรียบเทียบดู นั่นละ คือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ขอบอกว่าหนังสือเล่มนี้ เน้นที่คนช่วงยุค 80 หรือ คนที่เกิดตั้งแต่ปี 1980 นั่นเอง เพราะช่วงนี้ก้เป็นวัยที่กำลังค้นหาความสัมพันธ์กันอยู่ ฮ่าๆๆ อ่านแล้วมันโด้นโดน สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ทั้งนั้น

ใครบอกเราว่า โสด เป็นโรคที่ติดต่อได้ทาง ความสัมพันธ์ ถ้าคุณมีเพื่อนที่โสดมากมาย แต่ตัวคุณไม่โสดแล้วละก็ ระวังตัวให้ดี อาจจะถูกดูดโดยไม่รู้ตัว ฮ่าๆ จริงซะไม่ต้องคอนเฟริม

ว่าแล้วก็น่าจะเอาไปเป็นหัวข้อรายงานส่งครู ประสบการณณ์ตรง เอิ้กก

ง่วงแล้ว หมดไปอีกนึงวัน
พักนี้ทำไมเห็นใครก็หล่อไปหมด ไม่ว่าจะหัวงอกหัวดำ ฮ๋าๆๆ แอบแซ่บเด็กเยอะมาก ป้าจริงๆตรู
อะนะ .. ตามประสาคนไม่มีพันธะก็เงี้ย

เด้วได้ไปเที่ยวแล้ว
เย้เย้

ค้นหาตัวเอง

ค้นหาตัวเอง

อยู่เมืองจีนมา จะ 5 ปีแล้ว เรียนมหาลัยมาก็เกือบ 3 ปี จนถึงวันนี้สงสัยว่าตัวเองรู้อะไรบ้าง นึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา ก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากมาย ไฟในตัวที่มันเคยลุก ก็ไม่รู้ว่าดับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้รางรางว่าตอนจบ ม.6 ก่อนมา ก็มีความตั้งใจหลายอย่างมากมาย อยากเรียนรู้นั้นโน้นนี่ จะทำนั่นโน่นนี่ และที่จำแม่นที่สุดก็คงจะเป็นคำสัญญาที่ ร.พ.ศิริราช ที่ตั้งใจจะกลับไปเป็นข้าราชการที่ดี จนถึงวันนี้ความตั้งใจยังอยู่ ไม่เคยเปลี่ยน แต่ไม่รู้ว่าคุณภาพและความสามารถที่มีอยู่อันน้อยนิดตอนนี้ มันจะเหมาะสมกับหน้าที่ที่ตั้งใจจะไปทำรึเปล่า นั่งถามตัวเองว่า เรียนสังคมวิทยามา ได้อะไรบ้าง ปีสามแล้ว รู้อะไรบ้าง คิดไปคิดมาเหมือนว่าจะรู้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะตอบว่ารู้จริงแค่ไหน คิดมาแล้วมันก็น่าอายเสียจริง จะพออ้างเขาได้บ้างก็คงจะเป็นประสบการณ์ รู้สึกว่าทำอะไรหลายอย่าง และลองอะไรหลายอย่างมาก กล้าก้าวข้ามผ่านอคติของตัวเอง ทำให้ได้เปิดเรียนรู้ชีิวิตในแบบใหม่ๆ รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะ จนบ้างทีก็ไม่มีคำว่าำพอดีในชีวิตแล้ว แต่พอกลับมาดูหน้าีทีของตัวเอง อาชีำพที่ทำอยู่ คือ รับจ้างเรียนหนังสือ รู้สึกตลอดว่าทำได้ไม่เคยดีพอ ขี้เีกียจจนเป็นสันดานไปแล้ว ได้แต่รู้สึกผิด ถ้าเกิดจบไปสอนคนก็คงจะอายลูกศิศย์ลูกหาน่าดู รู้สึกว่าความรู้ไม่พอสอนคนจริงๆ สรุปทำอะไรไ้ด้บ้างวะเนี้ยเรา เฮ้อ
ขนาดจะนิยามตัวเองยังไม่รู้จะเริ่มตรงไหนเลย เราเป็นคนยังไงว้า ชอบอะไร ก็ระบุไม่ถูก ก็ชอบทำหลายอย่างน่ะ แต่ถ้าถามว่าเกลี่ยดอะไรนิ อันนี้สามารถตอบได้ชัดเจน เป็นโรคชอบสร้างความลำบากให้ตัวเองรึเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อไหร่ที่ว่างเป็นต้องสร้างกิจกรรม และภาระ เสพติดการเดินทางไปแล้ว ขอให้ได้ไปเหอะ นิดนึงก็ยังดี นี่แหละ ชีวิต หวังเป็นอย่างยิ่งว่า กลับไปบรรจุ คงไม่ต้องไม่ต้องไปนั่งหน้าบานอยู่ที่ไหนซํกแหะนะ ถ้าเป็นอย่างนั่น เอามีดมาทิ่มกันซะยังจะดีกว่า สรุปเขียนมาก้ยังค้นหาตัวเองไม่เจออยู่ดี ชีวิตมันมีเรื่องราวมากมายจริงๆ เยอะมาก มิน่าถึงไม่มีใครอยากโต อย่างนี้นี่เอง หยุดเวลาไว้ที่ 18 ดีมั้ยเนี้ย เหย
อาทิตย์ที่แล้ว เซร็งมาก โดดเรียนไปรับจ้อบวันพฤหัส ปรากฏว่าแจคพอรต์ อาจร์ยเชคชื่อทั้งเช้าบ่่่าย โหย โคตรเซร็ง เห็นแ่ก่่้เงินเล็กๆน้อยๆ จริงๆตรู ได้ข่าวว่า ก็เอาไปซัดเหล้าคืนเดียวหมดอยู่ดี แลดูชีวืตเจริญแท้แ้ท้ สงสารก็แต่ประเทศไทย ที่จะมีข้าราชการขี้เมาอย่างเรา เหย ยิ่งทำให้รู้สึกผิด ชีวิตแลมืดมัวยังไงไม่รู้ จะไหวไหมตรู
บ่นอีกแล้ว อะนะ ไดมือมันหมดน่ะ ทนอ่านหน่อยละกาน

I dreamed I was missing, you were so scared

But no one would listen, 'cause no one else cared

After my dreaming, I woke with this fear

What am I leaving when I'm done here?

So if you're asking me, I want you to know

When my time comes, forget the wrong that I've done

Help me leave behind some reasons to be missed

Don't resent me, and when you're feeling empty

Keep me in your memory, leave out all the rest

Leave out all the rest, don't be afraid

I've taken my beating, I've shared what I made

I'm strong on the surface, not all the way through

I've never been perfect, but neither have you

So if you're asking me, I want you to know

When my time comes, forget the wrong that I've done

Help me leave behind some reasons to be missed

Don't resent me, and when you're feeling empty

Keep me in your memory, leave out all the rest

Leave out all the rest

Forgetting all the hurt inside you've learned to hide so well

Pretending someone else can come and save me from myself

I can't be who you are

When my time comes, forget the wrong that I've done

Help me leave behind some reasons to be missed

Don't resent me, and when you're feeling empty

Keep me in your memory, leave out all the rest

Leave out all the rest

Forgetting all the hurt inside you've learned to hide so well

Pretending someone else can come and save me from myself

I can't be who you are

I can't be who you are
-------------------------------------------------------------
แค่ชอบเำพลง พระเอกทไวไลท์เท่ได้อีก ถ้าได้แฟนอย่างนี้ ต่อให้เป็นแวมไำำพม์ก็เอาครื่อกานละว้า ฮ่าๆๆๆ

เจ็บหัวใจ

รัก ก็ เจ็บ

ไม่รัก ก็ เจ็บ
..
..
..

เอาไงดี

โรคจิตที่มาเลย์

เจอโรคจิตแหละ

From MAlaysia-Kl

From MAlaysia-Kl

HAHA~~!!!

สายกลาง หรือ เฉื่อย เส้นบางๆจริง

สายกลาง หรือ เฉือย เส้นบางๆจริง

วันนี้มานั่งสงสัยการตัดสินใจของตัวเองในเรื่องของการเรียน จริงๆแล้วเราเป็นคนทำอะไร ทางสายกลาง หรือ เฉือย กันแน่วะ รู้สึกว่า คำนิยามมันจะ ห่างกันแค่เส้นบางๆจริงๆ

แต่ละเทอมก็ลงมันตามที่มหลาลัยให้ลงนั่นแหละ ไม่มีลูกฮึดจะมาลงที่ละเยอะๆ รู้สึกว่่าแค่นี้แต่ละเทอมกูก็แทบจะเอาตัวไม่รอด เทอมไหนอาจารย์สอนหวย กูก็ไม่ลงซะงั้น ทำใจไม่ไหว นึกเข้าข้างตัวเองไปว่า ก็เดินทางสายกลาง ลงไปธรรมดา ไม่หนักหนาอะไร จะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นด้วย เที่ยว เล่น กิจกรรม ทำมันทุกอย่าง กลัวชีวิตจะจืดฉืด

พอแก่เข้า เห็นเพื่อนในห้องลงกันซะเกือบหมดละ แบบว่าเขาอัดกันช่วงแรกๆ ตอนนี้ก็เหลือน้อย หรือ ไม่เหลือ อ้าว กลายเป็นว่าตรู เหลือเยอะ เวรละ

มาเปิดดูตาราง อืม แล้ว ถ้าลงไปหมดแล้วเทอมหน้าจะ เอาเวลาไปทำอะไรอะ แล้วไหนจะเืืทอมหน้าๆอีก ไม่มีวชาให้ลงซักกะตัว จะไม่เสียค่าเทอมฟรีเหรอว่ะ ( งกอีก)

สรุป เออ หรือ เรา เฉื่อยว่ะ แบบกับการเรียนนี่เป็นอะไรที ขอเรียนไปซึมซับไปอะ ให้อัดนี่ ไม่สามารถจริงๆ เข้าข้างตัวเองว่าเดินทางสายกลาง แต่ มันก็เอะ ทำไมคนรอบข้างมันกระตือรือร้นจังวะ เด็กจีนปีสามนี่ นับว่าเป็นฤดูกาลแห่งการสอบเก็บใบประกาศ ต้องมีใบประกาศคอมพิวเตอร์ ภาษาอังกฤษ ความสามารถ บลาๆๆ ต่างๆ มากมาย เขาบอกว่า เวลาทำงานมันต้องใช้ อืม ม ก็ำพอเข้าใจว่า ขยันเพื่อ อนาคต เหอเหอ เหรอว่ะ มีความรู้สึกว่า มันแล เลื่อนลอยว่ะ จะได้ใช้จริงรึเปล่ายังไม่รู้เล้ย หรือ เป็นเพราะเราไม่ต้องกังวลเรื่องงานวะ เลยรู้สึกว่าไม่แคร์ มันก็อาจจะใช่นะ เหย เริ่ม เห็นแวว ข้าราชการ เช้าชามเย็นชาม จากตัวเองแล้ว โหย .. ขนาดยังไม่ได้รับราชการนะเนี้ยเรา เฉื่อยๆ รอซะแล้ว อ่าว สรุปว่าเราเฉือยเหรอว่ะ ไม่รู้วะ เส้นมันบางมาก นิยายไม่ออกเลยแหะ

ไอ้โรค ถ้าไม่ชอบก็ไม่ทำเนี้ย แก้ไม่หายจริงๆ ถ้าไม่พอใจเข้าให้แล้ว ก็ไม่เอาแน่ อ่านหนังสือธรรมะ เล่มนึงเขาบอกว่า " ถ้าอยากทำอะไรให้ประสอบความสำเร็จ นอกจากที่เราจะลงแรงแล้ว เราต้องมีความเชื่อมั่นด้วย " สงสัยจังว่า มันสร้างจากอะไรหนอ ความเชื่อมั่นเนี้ย กับบางสิ่ง บางอย่างที่ไม่ถนัดแล้ว ต้องมาเผชิญหน้ากับมันเนี้ย มันจะสร้างยังไงเหรอว่ะ

วันนี้ไปแรด ที่ แคมปัส เฟิงหลิง ชีวิตก็มักจะเป็นอย่างนี้ เวลาอยากไปไหน ถ้าวางแผนมากมากก็มักจะไม่ได้ทำ พอรู้สึกว่าอยากไปก็ ไปเลย ให้เพื่อนนักเรียนหมอพาเดินดู โรงพยาบาล ห้องชันสูตร เออ กรูนิก็หาความตื่นเต้นให้ชีวิตเสียจริง แต่ก็นะ อีกรสชาติ เสียวๆๆดี ฮ่าๆๆๆ

อ่าว ดึกอีกแล้ว ทำไมชอบนอนดึก แล้วทำไมชอบบ่นมาตัวเองนอนดึก ทั้งทั้งที่ก็ไม่เคยจะนอนเร็วได้
นิสัย ที่ แ้ก้ ยาก แก่ปานนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ทำไม บางทีเราอาจจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ก็ได้นะ ฮ๋าๆ

เมื่อไหร่ จะ เขียนนิยายเสร็จ รับปากพี่เขาไว้ ก็ยังไม่ได้ทำ และคิดว่าอีกคงไม่สามารถลงมือเขียนได้ภายใน ปี หรือ สองปีนี้ ไดอารี่ การเดินทางที่กอง กอง และกอง พอกพูน ก็ยังอยู่ในสมุดบันทึก และตอนนี้สมุดไดอารี่ก็หมดแล้ว เหลืออยู่ 2 หน้า อยากได้แบบ ปกผ้า หาซื้อที่ไหนว่ะ

เออ มาถึงตรงนี้แล้วก็ได้รู้ว่า ตัวเองเป็นคนที่บ่นได้เรื่อยๆมาก
ง่วงแล้วงะ

ปล. สงสัยว่าทำไมตัวเองไม่อยากกินเหล้าแล้ว
ปล2. สงสัยว่าทำไมพอตั้งใจจะเลิกเหล้าแล้วทำไมไม่มีใครเชื่อ
ปล3 . สงสัยว่าำำพอไม่มีใครเชื่อ ตัวเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้เหมือนกัน อ้าว ...
ปล4. หรือ ฉันอาจจะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
ปล5. ฮ่าๆๆๆ

ง่วงจัง

คิดถึงใครก็ไม่รู้
ก็ไม่รู้คิดถึงใคร
ใครคิดถึงก็ไม่รู้
ก็รู้ไม่คิดถึงใคร

โอ้....

Jaan Kaplinski

The Bird and the Girl (1971)
โดย Iwasaki Chihiro

ความตายไม่ได้มาจากภายนอก ความตายอยู่ภายใน
เกิดและโตกับเรา
ไปอนุบาลและไปโรงเรียนกับเรา
หัดอ่านเรียนนับเลขกับเรา
เล่นเลื่อนไปกับเรา ไปดูหนังด้วย
ค้นหาความหมายชีวิตไปกับเรา
พยายามเข้าใจไอน์สไตน์และวีนเนอร์กับเรา
แต่งงาน มีลูก ทะเลาะ คืนดี
แยกทาง หรืออาจจะไม่แยกทาง กับเรา
ไปทำงาน ไปหาหมอ ไปแคมป์
ไปสถานพักฟื้น สถานบำบัด แก่เฒ่า
ได้เห็นลูกแต่งงาน เกษียณ
ดูแลหลาน เจ็บป่วย ตาย
ไปกับเรา อย่าได้กลัวเลย ความตายของเรา
จะไม่อายุยืนไปกว่าเรา

Jaan Kaplinski แปลโดย เฟย์
www.faylicity.com

แดดออกแล้ว

วันนี้แดดออกแล้วละ หลังจากที่มืดมัวมานาน กว่้า 2 อาทิตย์

รู้สึกดีที่เห็นแสงแดดดด อยากน้อยก็เป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจข้างในมันยิ้มได้ในช่วงหลายๆๆวันนี้

เครียด เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเครียดเรื่องอะไร ให้ตายเหอะ

ช่างมัน อย่างน้อยวันนี้้แดดก็ออกแล้ว

ไปตลาดก่อน
12.24

หงุดหงิดมาก

ตอนนี้ หงุดหงิดมาก กกกกกกกกกกกกกกก

สาเหตุมาจากอะไรก็ไม่รู้

รู้สึกเหมือนมีอะไรค้างคา

พยายามอย่างมากที่จะสะกดกั้นอารมณ์

ไม่มีใครผิด ทุกคนพยายามทำหน้าที่ของตน

แต่มันไม่ได้อย่างใจเรา เราเลย โมโห แต่ มันเป็นเรื่องที่โทษใครไม่ได้

ไม่ไหว แล้ว อยากจะ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ให้ตายเหอะ

ทำไม พักนี้ ยิ้มไม่ออกเลยวะ รู้สึกว่าในสมองมันไ่ม่มีความเฮฮาเลย

ตอนนี้รุ้สึกจิตไม่ร่างเริงเลย

ให้ตายเหอะ กรูเป็นไรวะ

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อยากทุบอะไรซะิิอย่าง ฮ้วย ย ย ย

มุมมอง

เปลี่ยนมุมมอง

คนเรา มีหลายมุม

มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะมองมุมไหนของเขา

และเราอยู่ตรงมุมไหนของเขาด้วย

ถ้าเราลองเปลี่ยนมุมทีี่มองเขา ขยับตัวและหัวใจเลื่อนมาอีกซักนิด

บางทีเราอาจจะได้มองเห็นมุมมองที่แตกต่างออกไป

ใครจะไปรู้นางร้าย อาจจะกลายเป็น นางเอกก็ได้

เราไม่สามารถตัดสินใครได้หรอก เราอาจจะรู้สึกไปเองจากการกระทำบางอย่าง

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า คนคนนั้นจะเป็นอย่างนั้นเสมอไป

วันนี้ ไม่อยากเป็นอิงอรละ ดร.วิกานดา ก็ไม่เป็นละ

เป็น ผานิตดา นี่ละ

ฮ่าฺ่ฮ่าๆๆ

นางร้ายนะย่ะ

อยู่ดีดีก็ขีเกียจพูดกับคนขึ้นมา ใ้ห้ตายเหอะ ... ทำไม เรื่องของคนมันถึงได้วุ่นวายถึงเพียงนี้

เบื่อว่ะ ชักเหนื่อย ที่จะต้องเป็นคนดี เป็นนางเอ้ก นางเอก เป็นผู้ที่ต้องยอมตลอดเวลา

กับบางคนนิ ใช้ความเป็นผู้ดีคงไม่ได้ผลนะ คงต้องเจอแบบ โหด โหด

ให้ตายเหอะ ไม่อยากร้ายนะ แต่ก็ไม่อยากทนอะ

นิสัยคนไทยนี่ก็เแปลกนะ ยิ่งเราให้ความเคารพ ให้ความเกรงใจมากเท่าไหร่ ยิ่งจะพยายามกดกันลงไปเท่านั้น

แทนที่ต่างคนต่างน้อมนอมใส่กัน มันไม่สะบายใจกว่าเหรอว่ะ

แล้วทำไมต้องมา ถอดหน้ากาก เปิดเผยหน้ายักษ์ใส่เราด้วยละ

เจอคนแบบนี้แล้ว อย่าจะหันหลังใส่ ให้ตายเหอะ ขี้เกียจจะปั้นหน้า

อย่าให้เจออีกนะ แม่จะ อิงออน เวอร์ชั่น โหด ซัดให้ตายกันไปข้างเลยเหอะ

" โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนนะ "

" อย่าท้า ! ! ! "