การกระทำสำคัญกว่าคำำพูด

หากคุณชอบใครจงบอกใ้ห้เขาได้รับรู้ ดีกว่าในจะต้องมา่นั่งเสียใจ ในวันที่ไม่มีโอกาสนั่นแล้ว

หากคุณห่วงใยใคร จงแสดงออกให้เขาได้รู้สึกถึงความอบอุ่นอันนั้น ดีกว่าเก็บเอาไว้และปล่อยให้มันหายไป

หากคุณคิดถึงใคร จงอย่าเก็บมันเอาไว้ แสดงมันออกมา และมอบให้กับคนคนนั้น เพราะเขาจะไม่มีทางรับรู้ได้เองเลย และมันก็จะไร้ค่า

คำพูดอาจจะทำให้ซึ่งใจ แต่ การกระทำมันคือสิ่งพิสูจน์ความจริงใจ ทั้งต่อตัวเรา และ ต่อ ผู้รับด้วย

แสดงออกในวันที่ยังมีโอกาส
เพราะในวันที่เราต้องจากกัน
อย่างน้อย เราก็ได้มีความทรงจำดีดี
เอาไว้ให้นึกถึง ในวันที่ไม่อาจได้พบเจอ

. . . แดดสีเทา คิดถึงฟ้าขาวขุ่นอีกแล้ว

学会共生 เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข

ในความเรียน " สังคมจีน" วันนี้

ในห้องคุยกีันเรื่อง เศรฐกิจของประเทศจีน
เราเลยถาอาจารย์ว่า แล้ว อาจารย์คิดว่า ประเทศจีนมีความพิเศสกว่าประเทศอื่นตรงที่เป็นระบบสังคมนิยม แต่ประเทศจีนตอนนี้ดูๆไปแล้วมันก็กำลังใช้ระบบ ทุนนิยม อยู่ อาจารย์คิดว่า ประเทศจีนจะกลายเป็น ทุนนิยมมั้ย แล้วมันจะเหมาะกับ สังคมจีนรึเปล่า?

อาจารย์ตอบว่า สังคมนิยม หรือ ทุนนิยม มันก็แค่ คำนิยาม มันเป็นทฤษฎี แต่ประเทศจีนตอนนี้ เราดูที่ ความเป็นจริง เพือพัฒนาประเทศให้เจริญก้าวหน้า มันก็ไม่จำเป็นต้องไปยึดติดกับคำนิยามพวกนั้น อะไรที่มันจะพัฒนาเศรษฐกิจเราได้ เราก็ทำทั้งนั้น เหมือนทฤษฎี เติ่ง เสี่ยว พิง ที่ว่า" ไม่ว่า แมวจะสีอะไร ขอให้จับหนูได้ก็พอ " ส่วนสุึดท้ายแล้วจะมาเรียกประเทศจีนว่าอะไร ก็ค่อยมาว่ากันอีกที

แล้วอาจารย์ก็ พูดถึงประเทศไทย เพราะแกเห็นว่าเรามาจากเมืองไทย ได้โอกาสก็เลยถามแกว่า
ในสายตาของอาจารย์ ประเทศไทย เรากำลังมีปัญหาอะไร ? เพราะอาจารย์พูดถึง ทักษิน พูดถึง อภิสิทธ์ พูดถึง เสื้อเหลือง เสื้อแดง

อาจารย์บอกเราว่า นายหลวงของเธอทำถูกแล้วที่อยู่ตรงกลาง เพราะในหลวงของเธอมีอิทธิพลกับคนในประเทศเธอมาก ทักษิณกับ อภิสิทธฺ ต่างก็มีปัญหาในตัวของเขาเอง สิ่งที่พวกเธอต้องทำคือ รู้จักเรียนรู้ที่จะอยู๋ร่วมกันให้ได้ คนในประเทศเดียวกัน โตมาด้วยกัน แผ่นดินเดียวกัน ยังไงมันก็หนีก็ไม่พ้น มันต้องยอมมาคุยกัน เปิดใจออกมา ว่า ผลประโยชน์ เธอ ฉัน จะแบ่งกันยังไง ไม่ใช่ แย่งกัน ต้องเรียนรู้ที่จะอยู๋ร่วมกันอย่างสงบสุขให้ได้ ปัญหามันถึงจะมีทางออก

ได้ฟังแล้วก็หวนคิดว่า คนชาติอื่นแท้แท้เขายังอุตสาห์หวังดีกับเรา แล้วพวกเราชาติเดียวกันแท้ๆ กลับคิดไม่ออก

ความเห็นแก่ตัว มันคลอบงำ เราคิดเอาแต่ได้ ไม่ยอมแบ่งปัน ยื้อแย่งกันไปแบบนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ ไม่มีทางออก มันก็คาราคาซัง เพราะเราต่างไม่ลดลาวาศอก เราไม่คิดที่จะอยู่ร่วมกันให้ได้

ลองคิดดูนะ คนในที่ทำงาน คนในร้านตลาด เพื่อนฝูง หรือแม้แต่คนในบ้าน ในครอบครัว ยังมีความแตกแยกทางความคิดเลยตอนนี้ การเมืองเป็นเรื่องที่เราคุยกันไม่ได้เลย เป็นเพราะอะไร เราว่า เพระาเราพยายามจะเอาความคิดเราไปใส่ในหัวคนอื่น และยอมไม่ได้ถ้าเขาไม่คิดแบบเรา เราไม่ยอมรับในความต่างซึ่งกันและกัน มันเลยเป็นอารมณ์ เป็นความอาืคาด พยาบาท แต่ถ้าเรา ลองที่จะฟังกันบ้าง ลองเปิดใจ เราอาจจะไม่เห็นดว้ย แต่เราก็ยอมรับฟัง ไม่ต้องบังคับให้เขาตอ้งมาใส่เสื้อสีเหมือนเราก็ได้ เราต่างกัน แต่เราก็ อยู่ด้วยกันได้ เราแบ่งสเปชให้กัน เรียนรู็ที่จะอยู๋ร่วมกันอย่างสงบสุข แบบนี้ ประเืทศเราก็จะกลับมาดีเหมือนเดิมได้

ว่าแล้วก็คิดถึงคำคำนี้ สมัยก่อน เวลาคนแปลกหน้ามีปัญหากัน เรามักได้ยินคำว่า " ใจเย็นพี่ คนไทยด้วยกัน " แต่ตอนนี้คงไม่มีใครพูดแล้วซฺนะ มันคงไม่ซึ้งแล้วละมั้ง

เฮ้อ ..... เศร้าเนอะ

คิดถึง คนไทยด้วยกันจริงๆ จังเลย

ผานิตดา

วันที่ไม่อยากแก่คนเดียว

เพิ่งกลับมาจากบ้านพักคนชรา

พาเพื่อนไปทำงานประเมินคุณภาพบ้านพักคนชราในเขตหยางผู๋ เซี่ยงไฮ้

ทำไมมันช่างน่าเศร้าจริงหนอ บรรยากาศมันอึมครีม เงียบเหงา มืดมืด ไม่มีบรรยากาศความร่าเริงของสิ่งมีชีวิตใดใด มีแต่ความรู้สึกเหงาหงอย รอคอย ว่างเปล่า เป็นทีี่อีกที่หนึ่งในชีิวิตนี้่ที่ไม่อยากไปอีกแล้ว

บอกไม่ถูกว่ะ มันก็ไม่ถึงกับหดหู่ แต่มันก็ไม่น่าอยู่

ถ้าเราแก่ตัวไปจะเป็นอย่างนี้ เราว่าเราไม่ไหวว่ะ มันคงเหงาน่าดู ถ้าต้องอยู่เพียงลำพังไม่มีลุกหลาน
การมีครอบครัวที่อบอุ่น คงจะทำให้อย่างน้อยเราก็จากโลกนี้ไปอย่างไม่เหงาเท่าไหร่นัก อย่างน้อยในช่วงบั่นปลายก็ยังได้มีคนที่รักคอยดูแล

มันทำให้เราคิดได้ว่า เราควรใช้เวลา วัยหนุ่มสาวให้คุ้มค่าที่สุด เพราะเมื่อแก่ตัวไป ยังมีเวลามากมายให้พักผ่อนทั้งวัน

หดหู่เสียจริง ไม่อยากแก่คนเดียวแล้ว พี่น้อง
ออกไปหาคนมาแก่ด้วยกันดีกว่ามั้ย
คงอุ่นใจกว่าเยอะเลย

รักตัวเองมากกว่า

ความเจ็บปวด สอนให้เรารู้จักระวังตัวมากขึ้น

บาดแผล คอยย้ำเตือนเราให้จดจำความเจ็บปวดที่ผ่านมา

ความเข้มแข็ง ค่อยๆก่อตัวขึ้นจากบาดแผลที่ำกำลังกลายเป็นแผลเป็น

เรารู้จักรักตัวเองมากขึ้น เมื่อก้มมองดูรอยแผลเป็นที่เกิดจากความอ่อนแอในวันนั้น

ขอโทษเธอ ที่วันนี้ฉันจำเป็นต้องรักตัวเองมากกว่า

- - -

แด่หัวใจช้ำช้ำ ที่ถูกย้ำจนเข้มแข็ง
ในวันที่ฉันต้องเดินต่อไป เพียงลำพัง แม้ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งพอรึเปล่า
เพราะชีวิตมีเรื่องราวมากมายเหลือเกิน
เธอเองก็เช่นกัน ... ขอให้โชคดี


- - -

อีกหนึ่งหน้ากระดาษ ที่ต้องยอมให้กับความอ่อนไหวของตัวเองในวันที่แสงเดือนหนาวจับหัวใจ