ตื่นสาย ย ย ยย

เช้าวันฝนตก .......







ลืมตาขึ้นมา 9. 15 น. เอะ ..







ได้ข่าวว่า เรียน 8 .50 น. นะ







อ่อ... ตื่น สาย ย ย ย







ไหนไหน ก็ไม่ทันแล้ว นอนต่อดีกว่า ไปตอนคาบ 2 ละกาน







หลับไป ตื่นอีกที 12.00 เที่ยงซะงั้น







สรุป โดด เรียน แล้ว ยังมานั่งหน้าคอมอีก ... หน้าด้านจริงๆๆ







เห็นมั้ยว่า เรียนน่ะ สะบายกว่าทำงาน ถ้าทำงานป่านนี้คงโดนเจ้านายด่า



แต่เป็นนักเรียนรับจ้างทางไกล ไม่เป็นไร เจ้านายไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ







-------------------



วันอาทิตย์ ไปเที่ยว จู เจีย เจี่ยว แปลเป็นไทยว่า " ชุมชนคนเซ่จู" ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรไปรอบ 2 ไปเพราะ โรงเรียนจัดทรปบอกว่า จะไปไปเก็บสตอแบรี่ หลังจากไปจูเจียเจี่ยว เสร็จ .. พาไปดูบ้านสวน คนรวยตามสไตล์เที่ยวแบบคนจีน ไม่สวย เลย ที่ซูโจว สวยกว่ามาก เลยเดินออกมานั่งรอ ด้านหน้า คนไทยเยอะแยะ สนุกสนาน สลึมสลือ ฮ่าๆๆ







มีรูปตอนไหเก็บสตอมาอัพไว้ซะหน่อย ...



สตอแบรี่จริงๆๆ สวนนี้ เพราะแม่ค้าเจ้าของสวนก็สตอแบรี่อย่างมาก ปล่อยให้เก็บซะเยอะแล้วค่อยบอกราคา โห แพงกว่าตลาดอีก นี่ก้มาเก็บเอง ตอนแรกบอกกินในสวนได้ พอกิน บอกกินไม่ได้ ซะงั้น อุ้ย ... สตออย่างแรง ง ง



แต่ช่างเหอะ ประสบการณ์แรกในการเก็บสตอแบรี่จากต้น หุหุ.....







ได้ข่าวว่า คนเก็บก็สตอแบรี่ใช่ย่อย เอิ้กๆๆๆๆ

"หรือแท้จริงแล้วความรักมีเหลืออยู่ในโลกนี้น้อยเต็มที"

ฉันรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันสั้นนัก...เราไม่มีวันได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า
เราจะสามารถรักใครได้มากมายถึงเพียงไหน เราจะมีความฝันยาวไกลเพียงใด
เรามักคิดว่าการผิดพลาดในชีวิตเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ กำหนดไม่ได้
จริงหรือ... มันเป็นคำถามคาใจที่ฉันยังหาคำตอบไม่ได้

-- อรุณี ศรีสุข " เท่ารักเธอ"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงอยู่ที่ว่าชีวิตคนเรามันสั้นหนัก แต่ถ้าหากว่าต้องดำรงชีวตอยู่กับความเหงาแล้ว แม้แค่ 1 วินาทีก็ดูเหมือนว่าจะยาวนานเหลือเกิน วันข้างหน้าไม่มีใครรู้วาจะเกิดอะไรขึ้น แต่เราต่างก้คาดหวังว่ามันคงจะดีกว่าเก่า หรืออย่างน้อยมันก็คงไม่แย่ไปกว่าที่เป็นอยู่ ความฝันอันยาวไกล เป็นแรงผลักดันให้เราดำรงชีวตอยู่และต่อสู้ดิ้นรน บ่อยครั้งที่ฉันเองก็มักตั้งคำถามว่า" เราทำไปทำไมว่ะ ?" แต่ก้อย่างว่า เพราะมันคือ ชีวิตนี่แหละ คำว่า " ชีวิต" มันนิยามทุกอย่างในตัวมันเองอยู่แล้ว ความผิดพลาด คือ สิ่งธรรดาของคนเรา และความผิดพลาดเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตด้วย แต่มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ แต่กำหนดไม่ได้ บ่อยครั้งที่เรายอมทำอะไรผิดพลาด เพื่อที่จะได้เรียนรู้ว่า ควรทำยังไงถึงจะเรียกว่าสิ่งที่ถูกต้อง แต่ในเรื่องของความรัก ความกล้าของเรามันน้อยนักที่จะลองทำอะไรที่มันผิดพลาด

เพราะ ความรักด้วยแล้ว ยิ่งเป็นสิ่งที่กำหนดไม่ได้ใหญ่เลย .. อย่างที่เขียนไว้ " ความรักยังไม่เกิด แต่เราร้องไห้ไปแล้วครึ่งใจ " นั่นก็คือ พอเริ่มจะรัก ความเสี่ยงที่เราจะเจ็บก็เกิดขึ้นพร้อมๆกัน ระยะนี้ถามใจตัวเองอยู่บ่อยๆว่า กล้าพอรึเปล่ากับความรักครั้งใหม่ แต่ก็ดุเหมือนว่า ความขลาดกลัวมันล็อคประตูแน่นเหลือเกิน ถ้าหากว่ามันไม่ใช่ ก็ไม่อยากเสี่ยงเลย .. เราไม่มีทางรู้เลยว่า วันข้างหน้าเราจะรักใครได้มากมายเพียงไหน นั่นจึงทำให้เรากลัวว่า วันข้างหน้าเราอาจจะต้องเจ็บอีกมากมายเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้เลือกที่จะถอยห่างดีกว่า หยุดความรุ้สึกดีดีไว้แค่ตรงนั้น ที่ที่เรารุ้สึกว่า ระยะห่าง มันทำให้เรามองเห็นเขาได้ชัดเจนที่สุด มองเห็นในสิ่งที่เขาเป็นได้ตรงที่สุด เพราะหากว่าเราพาหัวใจเข้าไปใกล้มากกว่านี้แล้ว บางที ความรู้สึก ที่อาจจะเรียกว่า รัก มันจะทำให้ ตา เราบอดก็เป็นได้ ...

รักแท้จริงอาจจะมีเหลืออยู่ในโลกนี้ แต่หัวใจที่บรรจุรักแท้นั้น ฉันกล้าไม่พอที่จะเข้าไปรู้สึกถึงมันเลย

...

--------------------------------------

วันนี้ เซี่ยงไฮ้ฝนตก ... อากาศเย็นดี
เขียนเรื่องความรักอีกแล้ว อย่างว่า ฝน มันพา ความโรแมนติก ไหลลงมาด้วย

เมื่อคืนปาร์ตี้เลดี้ไนท์บ้านพี่ตวง เตกิล่า สุดยอดดด
คืนนี้ต้องรีบนอนหน่อย พรุ่งนี้จะไปเที่ยวกับทริป รร

กูดไนท์ค่า

ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ

ฉันอยากให้ความรักเป็นเพียงสายลม

พัดพาความสดชื่นมาให้แล้วก็จากไป
ไม่มีผู้ใดจดจำสายลมใดๆ ด้วยมองไม่เห็น

แต่ด้วยรู้สึกถึงมันได้ในบางมุมของสัญชาตญาณ
แห่งความเผอเรอไม่รู้ตัว --

ตุล ไวฑูรเกียรติ ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ

กวี ........ ประทับใจ

อาการแอบรัก : "ความหลงใหลใฝ่ฝัน / เกิดจากห้องรับแขก / ในใจฉัน / ขอต้อนรับเธอ / ผู้ไม่เคยเคาะประตู / ไม่เคยแม้แต่เปิดประตู"

อาการตกหลุมรัก : "รู้แต่ว่าทุกๆ ครั้งที่ข้ารักใคร / โทรศัพท์ข้าที่เคยเงียบ / ก็จะดูเงียบขึ้นอีกจนผิดสังเกต / ตู้ไปรษณีย์ที่บ้านข้า / ก็ดูว่างเปล่ามากขึ้นกว่าเดิม"

ความเหงาและใฝ่ฝันที่ทำให้หัวใจศิโรราบ ถึงเธอ... : "ผู้เป็นเจ้าของเงาทุกเงา / บนกระจกทุกบานที่แตกร้าว / ในห้วงคำนึงของกวีขี้เมา / เช่นฉัน..."

ความหวาดหวั่นและอ่อนแอยามตกหลุมรัก : ความรักเดินทางมาพร้อมกับอารมณ์ต่างๆ
ที่เข้มข้น ซึ่งหนึ่งในนั้นคือความเสี่ยงที่คลอกับความหวัง

"ความรักยังไม่เกิด /
แต่เราร้องไห้ไปแล้วครึ่งใจ"

อาการเมื่อเป็นคนที่ถูกเลิกรัก และเคยเป็นคนที่เลิกรักคนอื่น : "ในอดีตฉันมองข้ามไป /
ฉันมองข้ามความเป็นจริงที่ว่าความรักคือ / ความต้องการ / และการตอบสนองต่อความรักคือ / การตอบสนองต่อความต้องการ / และความต้องการก็คือสายน้ำไร้ทิศทาง / วนเวียนไปมาในทะเลของการคะนึงหาอาวรณ์"

อาการจากพรากน่าอาลัย :

และในทุกๆ ความงามที่หัวใจฉันเคยสัมผัส
ตลอดชีวิตจนอดีตจนถึงจุดจบ
จะต้องมีความงามของเธอเด่นอยู่ในมุมใดสักมุม
ในพิพิธภัณฑ์แห่งความปีติของฉัน
ฉันเชื่อ สักวันฉันจะต้องพบความงามอื่นๆ
ที่จะทำให้พิพิธภัณฑ์แห่งนั้นเต็มขึ้น สมบูรณ์ขึ้น
แต่การรับรู้ถึงความงามใหม่ๆ
นั้น คงจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้
หากขาดซึ่งบทเรียนและประสบการณ์
ที่เกิดจากความงามของเธอ

"บทกวีฉันไพเราะขึ้นยามมีทุกข์" ~

เวลาที่หัวใจเรามีความรัก
กวีและบทเพลงรัก ก็ดูจะไพเราะจับใจขึ้นมาทันใด และกวีความเศร้า
ก็ดูจะเข้าถึงหัวใจคนมีทุกข์ได้ดีเหลือเกินช่วงนี้รู้สึกฟังเพลงรักได้เพราะขึ้นเยอะ
แต่ เวลาเดียวกัน มันก็เศร้าพิกล ฤดูใบไม้ผลิกำลังมาเยือนเซี่ยงไฮ้
แต่อาทิตย์นี้ฝนฟ้าแลจะตกลงมาไม่ลืมหูลืมตาอาทิตย์ที่แล้ว
ชีวิตยุ่งวุ่นวายเหลือเกิน แต่ก็มันส์ดี เหนื่อย แต่
มีความสุขย่างเข้าอาทิตย์นี้ ชีวิต เริ่มเงียบลง แต่ข้างในใจกลับ
วุ่นวานเหลือเกิน ...คงกำลังปรับสภาพอยู่ พยายาม ทำใจกว้างๆ
แล้ว ความสุขจะค่อยๆไหลเข้ามาเอง

รักตัวเองให้มากกกก

อารมณ์หนอ

เขาว่า ความรู้สึกของคน ก็เหมือน สายน่ำ เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา
...

วันนี้ เมื่อ ชัวโมงที่แล้ว ประสาทแดก
หงุด หงิด บ้อบอ .. สงสัย ใกล้วันแดงเดือด

เราไม่สามารถควบคุมอะไรในโลกนี้ได้เลย แม้แต่ตัวเอง เบื้อความสัมพันธ์จอมปลอม ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใส่หน้ากาก ในการคบกัน มันเบื่อที่จะต้องใส่ด้วย เพราะถ้าเราไม่ใส่ก้รู้สึกว่าคุยกันไม่รู้เรื่อง เหมือนมันต้องพูดกกันผ่านหน้ากากออกไป พอเราไม่ใส่ ก็เหมือนตัวประหลาด ก็ไม่เข้าใจว่าการเป็นตัวของตัวเองนี้ มันหนักหัวกะบาลคนมากหรือไงไม่ทราบ ถึงชอบได้ตัดสินคนอื่น ในสิ่งที่เขาได้พบเห็น ... เราไม่ชอบที่ถูกคนอื่นตัดสินเลย แต่ก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ เบื่อ แต่ ก็เเคร์ .... แต่ก้มานึกว่า เราจะแคร์เขาทำไม บางทีการที่เขาจะเลือกมองเราในมุมมองของเขา แบบไหน มันก็น่าจะเป็นสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ และควนปล่อยให้มันเป็นไป เพราะว่า มันที่เขาเลือกที่จะตัดสินเราแบนั้น ก็หมายความว่า มันสื่อถึงนิสัยและมุมมองลึกลึกของเขาอยุ่แล้ว แล้วเราจะคบกับคนประเภทนี้ไปทำไมกันเล่า การที่เขาไม่ยอมรับในสิ่งที่เราเป็นอยู่ นั่นก็หมายความว่า โลกของเราอาจไม่ได้มีวงโคจรที่ใกล้กันได้แล้วละมั้ง

เอาเถอะ แล้วจะพยายามแคร์ สายตา ใครบางคนให้น้อยลง

ยอมรับ และรักในสิ่งที่เราเป็นดีกว่า
เพราะว่า เขาคงไม่มาแคร์อะไรเราหรอก

.. แคร์คนที่เขาไม่แคร์ นิ ก็ทำใจลำบากจัง

ฉันเมือ่ย ยยย

รำมวยมาวันนี้
เมื่อยมาก
ไปอาบน้ำดีหว่า

ปล. จีนมันยอมให้เข้าแล้วเหรอวะ
เนทแม่รงโคตรเหี้ยยยย