ดงหิน

Avebury

Stonhenge

and

Salisbury

ไว้เด้วมาเล่า

ตอนนี้ ง่วง เมื้อคืนหนักไปหนอ่ย

ฮ่าๆๆ มึน ไวน์ เอิ้กกก

Raining day !!!

วันนี้ฝนที่บิรสทอลตกลงมายังกะฟ้ารั่ว ระหว่างเดินไปโรงเรียน โอ้ โห พระเจ้าช่วย แทบกรี้ดดด เปียกไปครึ่งแทบ รองเท้าก็ชุ่มไปด้วยน้ำ แทบอยากจะเดินหันหลังกลับบ้าน แต่ก็นะ บ้านก็ไกลเหลือเกิน ก็เดินต่อกันไปละกัน

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน คิดอะไรได้หลายอย่าง

จังหวะชีวิตที่นี่กับที่เซี่ยงไฮ้มันต่างกันเหลือเกินเนอะ ถ้าจะให้เปรียบเทียบ กับดนตรี เซี่ยงไฮ้ ก็เหมือน จังหวะ ดนตรีหมอลำอีสาน คึกคัก เร้าใจ เร่งเร้า เอาม้วนส์ ไว้ก่อน ส่วนจังหวะดนตรีที่ บริสทอล ออกแนว คลาสสิค เนิบน่าบ ทีละน้อย ค่อยๆ ขยับ เน้นความสวยงาม และใจเย็น กลายเป็นว่า ตอนนี้จังหวะชีวิต ก็กำลังเต้นอยู่

ในโซนประมาณนี้นี่ละ

มานั่งนึกๆดู ผู้คนฝั่งเอเชีย กับ ฝั่งยุโรปนี่ชักแตกต่าง จังหวะชีวิตคนเอเชีย ในเมืองใหญ่ ชัก รีบร้อน วุ่ยวาย ผู้คนเดินกับรวดเร็ว มีเรื่องต้องทำ มีเวลาที่ต้องเร่งรีบ จนไม่มีเวลามาเอื้อเฟื้อ เผื่อน้ำใจให้กัน เอาง่ายๆ การเดินข้ามถนนของคนที่นี่ ยังไงซะรถก็ต้องหยุด เคยยืนรอกะจะข้ามถนน เราก็ไม่กะว่าเด้วรอโล่งๆค่อยวิ่ง แต่รถที่วิ่งมาอย่างเร็ว เขากลับแตะเบรค หยุดให้เราเดิืน่ข้ามไปซะงั้น โอ้ ถ้าเป็นเมืองไทย ใจดีก็ชลอให้หน่อย เป็นอันรุ้กันว่า มรึงรีบๆ ววิ่งข้ามไปนะ แต่นี่แบบ มาถึงก็แตะเบรค เอียดดดดด เชิญข้ามซะงั้น โอ้ ใจดีจังแหะ นี่ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยงไฮ้ กว่าจะข้ามได้เนี้ย เรียกว่าเอาชีวิตเสี่ยงอยู่บนเส้นได้ วัดใจก้ันไป มรึงหรือกรูจะแน่

กว่ากัน

คิดดูแล้ว มันก็น่าจะมีเหตุผลอะไรหลายๆอย่างเนอะ เมืองนี้อาจจะเป็นเมืองเล็ก (ที่มีทุกอย่าง) ทุกที่เลยไม่ได้ใช้เวลานานที่จะไป ผู้คนก็มีเวลาเนิบนาบ มีเวลารอคอย คนก็มีกะตังค์ (บริสทอลถือว่าเป็นเมืองมีกะตังค์เขาอยู่กันเมืองนึงเลยนะ) เขาเลยไม่ต้องดิ้นรนเร่งรีบกับเวลา หรือ ก

ระเสือกกระสนหาเงินทองเท่าไหร่นัก ห้าโมงเย็น ร้านค้าปิด หกโมงเย็นห่างปิด ผับบางที่ปิด ห้าทุ่ม โอ้ เรียกได้ว่า เลิกเรียนมาก็ไม่ต้องได้ไปไหนกันเลยคับ เขาคงรีบกลับบ้านไปหาครอบครัวอะไรทำนองนี้ละมั้ง ถ้าเป็นเซี่ย

งไฮ้ นุ้น สี่ทุม บางที่ ยี่สิบสี่ ชั่วโมง ก็เพราะว่าต้องการขาย หาเงินให้ได้มากที่สุด ความแตกต่างตรงนี้มันก็สะท้อนอะไรหลายๆอย่างในเรื่องของ คุณค่า หรือ ทัศนคติของค

น ออกมาในหลายๆด้าน เนอะ ประเทศเอเชียก็กำลังเป็นประเทศกำลังพัฒนา เพระาฉะนั้นมันมีเหตุผลมากมายที่คนจะต้องออกมาแข่งขัน กลายเป็นว่า ทุกอย่างกลับกัน จากที่เคยมองว่า คนเอเชีย หรือ คนไทย อาจจะไนซ์มากกว่า กลับกลายเป็นว่า คนที่นี่ ไนซ์ มากกว่าเสียอีก อยากให้คนเมืองบ้านเรา ไนซ์อย่างที่เคยเป็นจัง จะต้องใช้้เวลาอีกซํกเท่าไหร่หนอ....

วันนี้ฝนตกหนัก เปียกปอนทั้วตัวและหัวใจ อู้ยย ย กิ้วววว

คิดถึงวันฟ้าใสที่บริสทอลแบบนี้

พรุ่งนี้ไปสโตนเฮนจ์ละ เด้วมาเล่าให้ฟัง

เจอแล้ว!!

พี่น้องคร้าบ

ข้าพเจ้าค้นพบแล้วว่า สิ่งที่ถูกที่สุดและคุ้มที่สุดที่อังกฤษนี้คือ

.

.

.

แอลกอฮอล์ ค้าบ บ บ ทุกชนิด เรียกได้ว่า ไม่ต้องคิดมากเลย

เอ้า ดื่ม ค้าบ ดื่ม ม ม ม ม

Explore London

From London1st

From London1st

From London1st

From London1st

ง่่วงจรัด เด้วมาอัำพต่อวันหลัง

อัพๆ

ทริปนี้ เป็นทริปสั้นๆ ที่ไปกับโรงเรียน one day travel card ตั๋วรถที่เรียกได้ว่าคุ้มมากสำหรับการเที่ยวในหนึ่งวัน คือ ไปที่ไหน ขึ้นรถอะไรก็ได้ เรียกว่าคุ้มสุดๆอะ ออกเดินเท้าไปบักกิ้งแฮมพาเลซ ทันดูทหารเปลี่ยนเวรแบบเห็นหลังไวไว น่าเสียดายมาก คนก็เยอะแยะ เหลือเกิ้น ต่อจากนั้นก็นั่งรถไฟทะลุไป เทาวเวอร์บริด ฟ้าฝนครึ้มมาก ถ่ายรูปออกมาไม่สวยเลย ต่อจากนั้นก็นั่งรถไฟทะลุไปอีกฝั่งของเมือง พอโผ่ขึ้นมา โอ้แม่เจ้า ที่นี่ที่ไหนวะเนี้ย ก็เดินเดาๆ กับเพื่อนญี่ปุ่นผู้น่ารัก จนเจอ บริชติช มิวเซียม ใหญ่ได้อีกอะ มีอะไรดีดีให้ดูเยอะเลย แต่วันเดียวคงดูไม่หมด ก้เลือกๆดูอะไรที่่น่าสนใจอะ แล้วก็ไป ออกซ์ฟอร์ดสตรีทต่อ โอย แม่เจ้าคนเยอะได้อีก แบบมีแต่นักท่องเที่ยวอะ เลยกลับมาเดินวนรอบ เฮาส์ออฟพาลาเมน กับ บิกเบน ตอนกลางคืนคงสวยกว่านี้มากแน่ๆเลยเราว่า แต่เอาไว้เด้วค่อยหาโอกาศมานานๆ ละกัน

จะว่าไปแล้ว ลอนดอนก็เหมือนเมืองใหญ่ทั่วไป ก็ไม่ได้รุ้สึกว่าน่าตื่นตา ตื่นใจอะไรมากมาย คนบนท้องถนนมีแต่นักท่องเที่ยวทั้งน้าน คนอังกฤษจริงๆคงจะอยู่ตามบ้านนอกแถวนี้ละมั้ง ฮ่าๆๆ ก็ตามประสาเมืองใหญ่อะนะ คนเยอะ แหล่งชอปปิ้งแยะ แต่ว่า เมืองเขาก็สวยแบบอลังการดี แต่เราก็ไม่ได้ปลื้มอะไรมากมายอะ แต่ก็สนุกดี ได้ทำเห็นอะไรหลายอย่าง คิดว่าถ้ามีเวลา่มา คงได้ลงลึกในรายละเอียดคราวต่อไปละมั้ง

หนึ่งสัปดาห์ในบริสทอล

First Friday in Bristol ...

หนึ่งสัปดาห์กับการเีรียน เหนื่อยเหลือเกิ้น น ไม่ได้เรียนหนักนะ เหนื่อยเดินไป กลับ บ้านต่างหาก

บ้านน้อยของเราก็อยู่บนเขา ต้องเดินลงไปเรียน ออกกำลังกายทั้งไปและกลับ เมื่อยขามากมาย

บริสทอลอากาศ สะอาดมาก แต่ว่า แปรปรวนเหลือเกิน หนึ่งวันมีครบ สามฤดู ฝน แดด หนาว แต่คนต้นไม้ที่นี่เยอะเหลือหลาย อากาศก็ดี้ดี ชิล เหลือเกิน ชีวิต จาก มหานคร อันเร่งรีบ จังหวะชีวิตของเราก็แลดูจะเต้นช้าลง เปลี่ยนอารมณ์ไปอีกแบบ

Clilfton college
นี่คือ ทางผ่านเดินไปโรงเรียน ได้อารมณ์แฮรี่พอตเตอร์มากมาย

สะพานยามเย็น สวยไปอีกแบบ อันนนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนมีปาร์ตี้ เวลคัมดริ้ง ง ง ฮ่าๆๆ

วอดก้านิดโหน่ย ย ย อิอิ

เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นฝรั่ง จาก ยุโรป สวิซ อิตาลี สเปน เชค และอื่นๆอีกมากมาย ก็ไม่มีไรมาก เพราะไม่ได้ทุ่มเท เหอเหอ

วันนี้ลงไปเดินชอปปิ้งในเมืองมา เพราะว่าของกำลังเซล แต่รู้สึกว่าเครืองสำอางค์จะแพงพอกับดิวตี้ฟรีที่เมืองไทยนะ เหย แต่ว่าของเซลเต็มเลย โอย อดใจแทบไม่ไหว เหยๆๆ

คนที่นี่ก็ใจดีกันจังเลย ไนส์เนอะ จังหวะชีวิตของเขา เนิ่มนาบ ยิ่งกว่าเชียงใหม่อีกนะ คือทุกคนเต็มใจที่จะรอ ต่อคิว และใจเย็นเหลือหลาย ขึ้นรถเมล์ ก็ ค่อยๆ บอกคนขับว่าจะไปไหน คนขับก็ค่อยๆ กดตั๋วให้ คนยืนรอคิวขึ้นรถก็ ยืน รอแบบ ผู้ดี้ ผู้ดี นิสัยเถื่อนๆ ปากกัดตีนถีบ แถวเซี่ยงไห้นิ ต้องพักไว้ก่อนเชียว เหอเหอ ก็ดีไปอีกแบบ ไม่มีอะไรมาก ชีวิตว่างเปล่า พยายามทำตัวให้เรียบง่ายเข้าไว้ ถือว่ามาพักผ่อน เหอเหอ ไว้อาทิตย์หน้าค่อยเอาจริง เอาจังกับกานเรียนละกัน ฮ่าๆๆ (แก้ตัวไปเรื่อยตรู)

ไว้ว่างๆ ออกไปเดินดู มิวเซียมแล้วจะ ถ่ายรูปมาอีก

เด้ววันนี้ต้องเรีบนอน พรุ่งนี้ไปแรดที่ ลอนดอนแล้ว เย้ๆๆ

วันแรก

วันแรก กับ โรงเรียน

เรียกได้ว่าเดินกันตับแล่บทีเเดียว เหย เ

ทสเลเวล เดินลงไปใจกลางเมือง ทัวร์รอบๆ กินข้าว เดินกลับ สุดยอดแห่งความเมื่อย อย่างฮา เดินๆๆ หลงๆๆ อยู่ก็เจอไอ้อาร์ม ตามทาง ฮ่าๆๆๆ สุดยอด เลยไปหาอาหารจีนกินกัน โ้อ้ ชีวิต เดี้ยนจาก คุนนาย สู๋ ยาจก ข้างถนน กินข้าว คลุก ควันรถ และ ฝุ่นผง ฮ๋าๆๆ น่าสงสารจริงๆๆ ขำตัวเองว่ะ

แต่ ดีใจได้เจออาร์ม ฮ่าๆๆๆ

พรุ่งนี้ก็จะได้รู้ว่าเรียนที่ไหนละ

เมืองก็สวยงามดีนะ

ดูรูปดีกว่า

วันนี้ โรงเรียนก้พาเดินทัวร์เมือง

Clifton Suspension Bridge วันที่สอง เมทพาเดินเลานๆๆ เหอ
Clifton Suspension Bridge
ระหว่างทาง เจอขบวน สาวยกทรง เป็นการรณรงค์ ให้ยอมรับ สิทธิเกย์ แม่เจ้า หญิงสาวกว่าร้อยคน เดินใส่ยกทรงไปรอบเมือง เหอเหอ
ยูชโฮสเทล ที่ซุกหัวนอนวันแรก สะอาด สะบาย และถูก วิวสวย แม่น้ำ ใจกลางเมือง

Life is journey

กว่า ยี่สิบชม สำหรับการเดินทาง

คำเดียว เหนือยได้อีก

มาถึงแล้ว จ้า บริสทอล ลล ล ล

ฮีทโทรแอร์พอรต์ กับกรัเป๋าใบโต ลากๆๆๆ ขึ้นรถโคช ไปต่อยังบริสทอล

หลังจากนั้น คุณลุงแทกซี่บอกว่า ยูชโฮเทลอยู่อีกไม่ไกล ห้านาทีเดินถึง โอเค เดินก็เดิน ปรากฏว่า ผานิตดา ก็ลากกระเป๋า ผ่าเมืองไปเลยคะ นู้น สิบห้านาที ได้มั้ง กว่าจะหาเจอ สุดยอดมากกก ทำได้ยังไงวะเรา อืม ฝรั่งก็มองๆๆ ว่า นัง จีน นี่จะไปไหนหนอ เหอเหอ กว่าจะลากกระเป๋ามาถึงที่นี่ได้ก็ เรียกว่าเมืื่อยสุดๆๆ

เรืองนี้สอนให้รุ้ว่า ห้านาที อินเดีย (คนขับแทกซี่เป็นคนอินเดีย) ตอ้งคูน สาม นะเนี้ย

พอลากกระเป๋ามาถึง เชคอิน เรียบร้อย ก็เลยออกไปเดินเล่นรอบๆๆๆ เดินๆอยู่ก็มีความรุ้สึกว่ามีฝรั่งมันก็มองๆๆอะนะ อืม รู้สึกแปลกๆๆ ก็เอเชียอะนะ เหย เมืองเขาก็สวยดีนะ เป็นเมืองท่าที่น่ารักดี ออกแนวโรแมนติคด้วยนะ เหอเหอ แต่อย่าง ชอค คือ กำลังจะเดินเข้าไปซุปเปอร์ อีตาฝรั่งคนนึง ออกแนววัยรุ่น มองหน้าเราแล้วก็มาสะกิด

" เฮโล่ ยูแคน เซ่ เฮโล่ เฮ่ " โอ้ มรึงเป็นบ้าไรเนี้ย กรูละ งง

เออ มันคงไม่เคยเห็นเอเชียม้ง เหย ย ตกใจหมดเลย

ตอนเช้าก็ นั่งแทกซี่มาถึง บ้าโฮส อย่างปลอดภัย แถวนี้ก้เงียบเหลือหลาย แต่ว่า ก็ดีนะ ธรรมชาติดี

โฮส กับ เมท ก็น่ารักดี วันนี้เลยได้ออกเดินทัวรืเมืองซธเมื่อยเลย ฮ่าๆๆ

โรงเรียนก็แบบวว่า ไกลได้อีก แต่ก็นะ เมืองน่ารักดีว่ะ ชีิวิต อีกแบบนึง ก็คงสนุกไปอีกแบบ

ตะวันโด่งเลย จะหลับยังไงเนี้ย ดรีม

ชีวิตคือการเดินทาง ทริป เซี่ยงไฮ้ ลอนดอน ๑

สวัสดีไดอารี่

หลังจจากที่หายไปนาน เพราะมาเนตเมืองจีนมันบลอคอะนะ ตอนนี้พ้นน่านฟ้าจีนมาแล้ว ก็สามารถกลับสู่โลกอิสระได้อีกครั้ง

เดินทางคะ ทริปนี้เป็นการเดินทางไกลที่สุดเท่าที่เคยมีมา จาก เี่ซี่ยงไฮ้ สู่ ลอนดอน

ตอนนี้ เวลา หกโมงเช้าที่ กรุงโดฮา ประเทศ การ์ตาร์ หลังจาก สิบ ชม บนเครืองบิน ตอนนี้เมื่อยตูดมากมาย

เป็นครัง้แรกกับทวีบนี้ ได้ข่าวว่า อัฟกานิส กับ อิรักก็อยู่เฉียดๆๆ ตื่นเต้นดี ถ้าไปลงแถวนู้นจะตื่นเต้นกว่านี้อีก ฮ่าๆๆ

เดินทางคนเดียวอีกแล้ว ทั้งๆๆ ที่ ตั้งใจไว้แล้วนะ ว่าหลังจากทริปไฮหนานเราจะไม่ไปไหนคนเดียวแล้ว แต่ก็จนได้ หรือว่า มันจะเป็นโชคชะตาก็ไม่รู็้้เนอะ เหอเหอ

ไปถึง ลอนดอนแล้ว จะไป บริสทอลอย่างไรหนอ ตื่นเต้นจัง จะไปถึงมั้ยดรีม

ช่วยลุ้นด้วยนะ

ปล สายการบินกาตาร์ อิ่มได้อีก เสริฟกรู ตลอดเส้นทาง

คิดถึงทุกคนที่รัก แล้วพบกันที่ลอนดอน